Origin Symposium III - Humberto Maturana - EN

the event

Πρόταση:
παράλληλη ανάγνωση ενός θεατρικού και ενός επιστημολογικού μονόλογου, όπου στον έναν αναδύεται και στόν άλλον περιγράφεται κάποιος παρατηρητής.

Αυτό γίνεται σε συναντήσεις ομάδας 10 - 15 προσώπων σε χώρο με οθόνη, σκηνή και φωτισμό, τραπέζι, καθίσματα και χώρο που να μπορούν να κινηθούν άνετα (π.χ. βηματίζουν) εως 15 πρόσωπα ταυτόχρονα.

"...θέλω να εστιάσω στο είδος της μάθησης για τον εαυτό που μπορεί να καταλήξει σε "αλλαγή" στον "εαυτό."

...ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ...
(the event, του John Clancy, σε μετάφραση 

(Τα φώτα ανάβουν. Ένας άνδρας μέσα σε μια δέσμη προβολέα)

Ένας άνδρας στέκεται μέσα σε μια δέσμη φωτός μπροστά σε μια αίθουσα γεμάτη από αγνώστους που μόλις σταμάτησαν να μιλούν. 

Πείτε μου να σταματήσω, αν τα ΄χετε ξανακούσει όλα αυτά

(Παύση)

Παρακολουθώ πώς προσκαλεί τον θεατή στο σημείο από όπου κοιτάζει εκείνος τα πράγματα

 Διάλογος του συγγραφέα με κάθε θεατή ξεχωριστά γίνεται μέσω ενός άνδρα ο οποίος ξεκινάει περιγράφοντας σε τρίτο πρόσωπο την ύπαρξή του επί σκηνής, περιγράφει τον άγνωστο που ήρθε να δει την παράσταση στον άγνωστο που ήρθε να δει την παράσταση, αναγνωρίζοντας τη ματαιότητα του να περιγράφεις αυτό που συμβαίνει σε εκείνους που το κάνουν να συμβαίνει, τους απευθύνεται άμεσα, σε δεύτερο πρόσωπο, μιλώντας δήθεν με δική του πρωτοβουλία. 

Με τη γλώσσα συντονίζουμε πράξεις και συναισθήματα

ley de los cambios

Εάν ο σημερινός καλλιτέχνης δεν καταλήξει μέσα στην τέχνη, ο άνθρωπος με την καινούρια υπαρξιακή ευαισθησία δεν γεννιέται, ο πολιτικά καινούριος άνθρωπος δεν ξεκινάει.Όταν ο Δημοσθένης αποτραβιόταν μόνος του στην παραλία, έβαζε τα πετραδάκια στο στόμα του και μιλούσε, δεν το έκανε για να πει κάτι, αλλά για να μάθει να μιλάει. Και όταν μιλούσε σε κοινό, είχε βγάλει τα πετραδάκια από το στόμα, επικοινωνούσε, μπορούσε πλέον να μιλάει. Σήμερα ο καλλιτέχνης εξακολουθεί να έχει τα πετραδάκια στο στόμα, έχει χάσει την αίσθηση, το κέφι, τη συνείδηση, σε μια μακρά και δραματική μαθητεία που δεν μπορεί ούτε να δικαιολογήσει, ούτε να ολοκληρώσει.

ούτε η σύγχρονη κριτική (1964*) έχει ολοκληρώσει την εξερεύνηση στο πεδίο της αισθητικής. Προτού ορίσει την ευθύνη του καλλιτέχνη στους εσωτερικούς και πειραματικούς του περιορισμούς, τον κρίνει σαν άνθρωπο ήδη υπεύθυνο να ζήσει μαζί με τους υπόλοιπους. Ο καλλιτέχνης μας δεν είναι κυρίαρχος της προσωπικής του κατάστασης, δεν καταλαβαίνει την αδεξιότητά του, τους δισταγμούς του, τις αδυναμίες του. Η σύγχρονη κριτική όταν αναφέρεται στην έλλειψη δημιουργικότητας κάποιων τελευταίων τεχνικών, (παίρνω την ευκαιρία για να μπω αμέσως στο θέμα), κρίνει στον καλλιτέχνη μια κατάσταση όπου συγχέονται ερωτήματα και λείπουν απαντήσεις. Για εμένα που έχω καταλήξει στην τέχνη, υπάρχουν θεμελιώδη ερωτήματα στη σύγχρονη τέχνη που πρέπει να πάρουν αμέσως καταληκτική απάντηση.

Ιδεολογικά, τις θεμελιώδεις απαντήσεις που κάνουν την τέχνη να έχει ιδεολογική λειτουργία, να  είναι πνευματική υπηρεσία πρώτης ανάγκης για την κοινωνία, ο καλλιτέχνης τις κάνει ή τις βρίσκει στη ζωή, πριν μπει στην τέχνη. Στην τέχνη είναι που πρέπει να δώσει τις απαντήσεις. Και είναι αφού δώσει τις απαντήσεις, που ο καλλιτέχνης επιστρέφει στη ζωή, με πτυχίο για τη ζωή, με μια καινούρια και ολοκληρωτική ελευθερία. (Αυτή η ελευθερία, που ο σημερινός καλλιτέχνης δεν έχει μέσα στις καλλιτεχνικές του τάσεις και για την οποία του ασκείται κριτική, είναι μετα-πειραματική)

Τι είναι αυτό που περιμένει η κοινωνία από τον καλλιτέχνη, τί είναι αυτό που στρατεύει πολιτικά τον καλλιτέχνη; Κάποιες καλλιτεχνικές τάσεις διαδέχονται τις άλλες. Αυτοί που ζουν τις τελευταίες φαίνεται ότι έχουν ξεχάσει τις προηγούμενες ή ότι δεν τις γνώρισαν. Στην λατινική παράδοση είμαστε συνηθισμένοι σε ένα είδος καλλιτέχνη με μόνο ένα μέρος της δουλειάς του, έναν καλλιτέχνη για πάντα μέσα στην τέχνη. Έτσι φαίνεται ότι η καλλιτεχνική εξέλιξη θα συνεχίζει αδιάκοπα. Ότι οι αιτίες που ιστορικά στρατεύουν τον καλλιτέχνη (φαίνεται) ότι δεν ήταν ούτε τόσο επείγουσες ούτε τόσο σημαντικές ώστε να τον υποχρεώσουν να δώσει λόγο.

...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ

Ο υπεύθυνος καλλιτέχνης, είναι ανά πάσαν στιγμή πολιτικά στρατευμένος. Αλλά για τον καλλιτέχνη υπάρχουν δύο διαφορετικές επαναστατικές συμπεριφορές: πρώτα μέσα στο εργαστήριο και μετά στη ζωή. Η ζωή μπαίνει στο εργαστήριο, αλλά μέχρι ο καλλιτέχνης να καταλήξει, η τέχνη δεν μπολιάζει τη ζωή, το έργο τέχνης δεν έχει νόημα για τους άλλους. Εξόν κι αν ο καλλιτέχνης διακοσμεί, αλλά οι καλλιτέχνες που διακοσμούν μας περισσεύουν. Το έργο τένης δεν εκπαιδεύει, είναι ένα πνευματικό εργαλείο.

Τι ερευνά ο καλλιτέχνης που πειραματίζεται; Σε κάθε πολιτισμική (cultural) εποχή στην τέχνη γίνεται η επεξεργασία του καινούριου τύπου υπαρξιακής ευαισθησίας.

Σκεπτεσθαι

 Υπάρχει επιστήμονας που ισχυρίζεται ότι λύθηκαν τα μυστήρια του εγκεφάλου; Δεν το γνωρίζω. Αν κάποιος ξέρει και διαβάζει την ανάρτηση, ας με παραπέμψει. Βέβαια βλέπω παρακάτω γράφεις ότι «…είναι θέμα χρόνου να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί···»(η ύλη;). Για τέτοια γραμμάτια αυριανής γνώσης μιλάμε; 

Εδώ μου δίνεται ευκαιρία να κάνω μια παραπομπή σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Gregory Bateson “angels fear” Το απόσπασμα γράφτηκε για ανθρώπους σαν τον Χαράρη και τους συνεργάτες του. Μακάρι να το διάβαζε.

“The title of the present book is intended to convey a warning. It seems that every important scientific advance provides tools which look to be just what the applied scientists and engineers had hoped for, and usually these gentry jump in without more ado. Their well-intentioned (but slightly greedy and slightly anxious) efforts usually do as much harm as good, serving at best to make conspicuous the next layer of problems, which must be understood before the applied scientists can be trusted not to do gross damage. Behind every scientific advance there is always a matrix, a mother lode of unknowns out of which the new partial answers have been chiseled. But the hungry, overpopulated, sick, ambitious, and competitive world will not wait, we are told, till more is known, but must rush in where angels fear to tread. I have very little sympathy for these arguments from the world's "need." I notice that those who pander to its needs are often well paid. I distrust the applied scientists' claim that what they do is useful and necessary. I suspect that their impatient enthusiasm for action, their rarin'-to-go, is not just a symptom of impatience, nor is it pure buccaneering ambition. I suspect that it covers deep epistemological panic.”

Ξέρουμε ότι αλλαγές στη βιολογία μας συνεπάγονται αλλαγές στη γνωστική μας λειτουργία. Παράδειγμα το brain fog για το οποίο παραπονιούνται κάποιοι που υφίστανται παρενέργειες από τα εμβόλια. Ή η αφασία που ακολουθεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο. Συνεπώς η σκέψη είναι ένα φαινόμενο που συνδυάζεται με τη βιολογία, χωρίς όμως η ίδια να είναι βιολογικό φαινόμενο, χωρίς η ίδια της να έχει υλική φύση όπως ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα.