Palestinian cause

Λέμε ότι το ισραήλ είναι χτισμένο σε κλεμμένη γη. Απόδειξη, λέει, οι 750.000 παλαιστίνιοι πρόσφυγες. Η ίδια η "νάκμπα", η παλαιστινιακή καταστροφή, κάτι ανάλογο με την δική μας μικρασιατική καταστροφή, είναι η απόδειξη ότι το ισραήλ είναι χτισμένο σε αρπαγμένη γη ποτισμένη με το αίμα μιας γενοκτονίας.

Διαβάζουμε στο site του ινστιτούτου παλαιστινιακών σπουδών :
"There are so many ways to write about the Nakba – the Palestinian Catastrophe of 1948. One could start with Plan Dalet, the Yishuv’s (Jewish community in Palestine) master plan to expel Palestinian Arabs from within and outside the territory allotted to the Jewish state in the United Nation’s 1947 Partition Plan and its realization in the expulsion of 750,000 Palestinians from their homes by Zionist paramilitaries. 

The massacre at Deir Yassin where the Revisionist Zionist Irgun and Lehi forces killed 107 Palestinian villagers. [2] And the columns of tens of thousands of villagers forced out of Lydda and Ramla – hundreds collapsing to their death – on the orders of future Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin, who proclaimed “The inhabitants of Lydda must be expelled quickly, without regard to age.” [3] Israel’s post-war razing of over 400 villages and its establishment of forests over the ruins. In the aftermath of the Nakba, one could point to the renaming in Hebrew of over 100 villages – emptied of their Palestinians, and houses and lands handed over to Jewish settlers – along with thousands of hills, valleys and natural landmarks. “We are obliged to remove the Arabic names for reasons of state,” declared Israel’s first prime minister, David Ben-Gurion. [4] The Palestinian village of Ein-Ghazaleh became the Israeli Ein-Ayala. Jaffa became Yafo. Bir Seb’a became Be’er Sheva. One could also write about the destruction of the cultural and intellectual life of Palestine as artists, scholars, writers, journalists, and poets were dispersed into the diaspora. In the end, the Nakba was the devastation of an entire nation.

Αν τα πράγματα έγιναν όντως όπως τα περιγράφει το ινστιτούτο παλαιστινιακών σπουδών, δικαίως κατηγορείται το ισραήλ. Έγιναν όμως τα έτσι; Για να τα πάρουμε ένα ένα.

Καταρχάς οι ισραηλινοί κατηγορούνται ότι είχαν καταστρώσει σχέδιο, το plan D, για να διώξουν 750.000 άραβες παλαιστίνιους και να τους αρπάξουν τον τόπο. Αυτό το συμπέρασμα όμως δεν επιβεβαιώνεται από το ίδιο το κείμενο του σχεδίου, που μπορούμε να διαβάσουμε ολόκληρο στο mideastweb.org και που συνοψίζει, ορθά κατά την εκτίμησή μου, λέγοντας ότι

"...contrary to the assertions of some, none of the following seem to be evident in the plan as published:

It was not a plan for mass expulsion or "ethnic cleansing" of Palestinians from wide areas

It was not an offensive plan-- it was meant to activated only in the event of an attack initiated by the Arab side, though that attack was thought to be inevitable. 

It did not call for massacres such as the massacre perpetrated at Deir Yassin by the dissident Irgun and Lehi forces.

It was not an "expansionist" plan: "Generally, the aim of this plan is not an operation of occupation outside the borders of the Hebrew state."

Η πρώτη κατηγορία που αποδίδεται στο ισραήλ καταρρέει. Δεν προκύπτει οι εβραίοι να είχαν καταστρώσει σχέδιο εξόντωσης/εκτοπισμού των παλαιστίνιων για να χτίσουν την πατρίδα τους πάνω στα ερείπια μιας γενοκτονίας. Πάμε παρακάτω.

Το δεύτερο στοιχείο που θεμελιώνουν οι παλαιστίνιοι την κατηγορία τους, είναι η σφαγή του Deir Yassin. Αντιγράφω από τη wikipedia:

The Deir Yassin massacre took place on April 9, 1948, when around 120 fighters from the Zionist paramilitary groups Irgun and Lehi attacked Deir Yassin, a Palestinian Arab village of roughly 600 people near Jerusalem. The assault occurred as Jewish militia sought to relieve the blockade of Jerusalem during the civil war that preceded the end of British rule in Palestine.

"The killings were condemned by the leadership of the Haganah—the Jewish community's main paramilitary force—and by the area's two chief rabbis. The Jewish Agency for Israel sent Jordan's King Abdullah a letter of apology, which he rebuffed.[1]Abdullah held the Jewish Agency responsible for the massacre because they were the head of Jewish affairs in Palestine,[9] and warned about "terrible consequences" if more incidents like that occurred.[10]

The deaths became a pivotal event in the Arab–Israeli conflict for their demographic and military consequences. The narrative was embellished and used by various parties to attack each other—by the Palestinians against Israel; by the Haganah to play down their own role in the affair; and by the Israeli left to accuse the Irgun and Lehi of blackening Israel's name by violating the Jewish principle of "purity of arms". News of the killings sparked terror among Palestinians, encouraging them to flee from their towns and villages in the face of Jewish troop advances, and it strengthened the resolve of Arab governments to intervene, which they did five weeks later.

Οι σφαγές στο Deir Yassin ήταν άγριες και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι μελανό σημείο στην ιστορία του ισραήλ. Αρκεί όμως αυτό ή άλλα παρόμοια γεγονότα, για να στηρίξει την κατηγορία ότι το ισραήλ χτίστηκε σε τόπο αρπαγμένο με γενοκτονία και για να δικαιολογήσει την επίθεση των πέντε συνασπισμένων αραβικών κρατών πέντε εβδομάδες αργότερα, την επομένη της ίδρυσής του; Νομίζω ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη αν δεν δούμε τα γεγονότα στο ιστορικό τους πλαίσιο, δηλαδή στο πλαίσιο ενός εμφύλιου πόλεμου που το 1948, τη χρονιά της σφαγής στο Deir Yassin, είχε ήδη ιστορία σχεδόν τριάντα χρόνων.

Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920 οι εβραίοι μετανάστες, που κατέφθασαν στην παλαιστίνη κατά κύματα, αρχικά από το 1882 ως το 1903, με 20 - 30.000 ρωσοεβραίους που πήγαν στην παλαιστίνη για να γλυτώσουν από τα τσαρικά πογκρόμ, και στη συνέχεια από το 1903 ως το 1914, με 35 - 40.000 πάλι ρωσοεβραίους μετανάστες, κυρίως αριστερούς, που έφερναν μοντέρνες ευρωπαϊκές αντιλήψεις και αμφισβητούσαν την ισλαμική κυριαρχία, είχαν προκαλέσει την οργή των αράβων που αντιδρούσαν στην προοπτική να δημιουργηθεί μια εβραϊκή πατρίδα στην παλαιστίνη. Σε αυτούς τους πρώτους σιωνιστές εβραίους μετανάστες άρχισαν να επιτίθενται οι άραβες παλαιστίνιοι μουσουλμάνοι συστηματικά ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920.

Η ιστορία, όπως τη διαβάζουμε στο jewishvirtuallibrary.org γράφει:

"At the end of World War I, discussions commenced on the future of the Middle East, including the disposition of Palestine. On April 19, 1920, the Allies, Britain, France, Italy and Greece, Japan and Belgium, convened in San Remo, Italy to discuss a peace treaty with Turkey. The Allies decided to assign Great Britain the mandateover Palestine on both sides of the Jordan River, and the responsibility for putting the Balfour Declaration into effect. Arab nationalists were unsure how best to react to British authority.

The two preeminent Jerusalem clans, the el-Husseinis and the Nashashibis, battled for influence throughout the mandate, as they had for decades before. The former was very anti-British, whereas the latter favored a more conciliatory policy.

One of the el-Husseinis, Haj Amin, who emerged as the leading figure in Palestinian politics during the mandate period, first began to organize small groups of suicide groups, fedayeen(“one who sacrifices himself”), to terrorize Jews in 1919 in the hope of duplicating the success of Kemal in Turkey and drive the Jews out of Palestine, just as the Turkish nationalists were driving the Greeks from Turkey. The first large Arab riots took place in Jerusalem in the intermediary days of Passover, April 1920."

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι, όχι μόνο οι εβραίοι σιωνιστές δεν είχαν καταστρώσει σχέδιο εξόνωσης των αράβων παλαιστίνιων αλλά αντιθέτως, οι άραβες μουσουλμάνοι ήταν εκείνοι που επιχείρησαν να τρομοκρατήσουν και να διώξουν τους εβραίους σιωνιστές από την παλαιστίνη.

Παρά τις επιθέσεις, οι εβραίοι συνέχισαν να μεταναστεύουν στην παλαιστίνη. Εγκαταστάθηκαν σε γη αγορασμένη, συχνά σε υπέρογκες τιμές, από ελέω σουλτάνου γαιοκτήμονες, που είχαν γίνει ιδιοκτήτες μέσω ενός καθεστώτος ιδιοκτησίας αυταρχικού, φτιαγμένου για να διευκολύνει τη συλλογή φόρων από έναν τόπο που κατοικούσαν φελάχοι δουλοπάροικοι και λήστευαν βεδουίνοι. Αυτοί οι νεοφερμένοι, που είχαν έρθει για να προετοιμάσουν μια ασφαλή πατρίδα στα απελευθερωμένα από τον ισλαμικό ζυγό εδάφη της οθωμανίας που εκείνα τα χρόνια διαλυόταν, ήταν που ξεκίνησαν το χτίσιμο του τελ αβίβ, δημιούργησαν τα κιμπούτς, έδειξαν στους φελάχους, που μέχρι τότε περίμεναν τη βροχή να ξεδιψάσει τις καλλιέργειές τους, πώς να ποτίζουν, σχεδίασαν το "εβραϊκό υνί", ειδικά διαμορφωμένο για τα ιδιαίτερα εδάφη της παλαιστίνης, έφεραν σύγχρονα γεωργικά μηχανήματα, εισήγαγαν, με λίγα λόγια, την αγροτική επανάσταση που δεν είχε φτάσει ακόμη στην οθωμανική παλαιστίνη.

Παρόλα αυτά, οι άραβες παλαιστίνιοι δεν έβλεπαν τους εβραίους με καλό μάτι. Ούτε και έδειχναν πρόθεση να δημιουργήσουν από κοινού στη μετα-οθωμανική παλαιστίνη ένα μοντέρνο κράτος που να σέβεται την ελευθερία του πολίτη και να επιδιώκει την ειρηνική συμβίωση όλων. Αντιθέτως, αντιδρούσαν στις μοντέρνες ιδέες και τα νέα ήθη που έφερναν μαζί τους οι εβραίοι. Χαρακτηριστικό του κλίματος της εποχής ήταν το σύνθημα "η παλαιστίνη είναι δικιά μας, και οι εβραίοι τα σκυλιά μας" που ακουγόταν απ τους ξεσηκωμένους άραβες το 1929, είκοσι χρόνια πριν το deir yassin.

Πράγματι στην οθωμανική παλαιστίνη οι εβραίοι ήταν "τα σκυλιά" των μουσουλμάνων. Μη λησμονούμε ότι, σε ένα ισλαμικό κράτος, εκ προοιμίου κράτος apartheid, οι ανθρώποι χωρίζονται σε πιστούς, μουσουλμάνους, και άπιστους, "dhimmi", "ανθρώπους της συνθήκης", ανθρώπους κατώτερους, μικρότερης αξίας, που η κοινωνική τους θέση είναι αυτή που αρμόζει σε εκείνον που του χαρίστηκε η ζωή, για να ζη όμως υποταγμένος στον μουσουλμάνο, που έχει μάλιστα το θρησκευτικό καθήκον να του υπενθυμίζει την υποτέλειά του, με όποια ταπείνωση κι εξευτελισμό μπορεί να φανταστεί. Η κοινωνική δημιουργικότητα των μουσουλμάνων στην παλαιστίνη είχε διαμορφώσει μια δημόσια τελετή, όπου ο εβραίος που πλήρωνε τους φόρους για λογαριασμό της εβραϊκής κοινότητας, έτρωγε και μια τελετουργική καρπαζιά, έτσι για να θυμάται ποιός είναι ο αφέντης και ποιός ο δούλος. Αυτή την κοινωνική/υπαρξιακή συνείδηση ήθελε να διαφυλάξει ο άραβας παλαιστίνιος, που το 1929 ξεσηκώθηκε για να υπερασπιστεί το παραδοσιακό πολιτισμικό του δικαίωμα, να καρπαζώνει κατά βούλησιν τον άπιστο.

Τι σχέση έχει όμως ο σημερινός παλαιστίνιος με τον άραβα του 1929; Κουβαλάει κι αυτός τα ίδια μυαλά; Μήπως με τα χρόνια ανέπτυξε δημοκρατική συνείδηση και τα σημερινά του αιτήματα διαφέρουν, μήπως τώρα πια προτιμάει να συνεργαστεί αντί να θέλει να κυριαρχήσει; Τίποτε δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως. Σε αυτό το σημείο αξίζει να παραθέσουμε κι ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του nathan weinstock, γνωστού εβραίου αριστερού αντισημίτη, που έδωσε στη haaretz όπου εξηγεί τι τον έκανε να αλλάξει στρατόπεδο και να πάψει να υποστηρίζει τους παλαιστίνιους:

Weinstock has published in 1969 “Zionism: False Messiah,”, an anti-Zionist pamphlet (in French; an English translation came out a decade later) that quickly became the bible of anti-Israeli propaganda in France. Gradually, however, he says, he became aware of “the anti-Semitic nature of the blind assault on Israel. First, ‘the Zionists’ are condemned, then the ‘Zionist takeover’ of the media, and finally ‘Zionist world domination.’ When I was quoted, my criticism of the Palestinians, however minor, was always omitted. In the end, I understood that I had been used. My listeners took no interest whatsoever in me. For them, I was a Jewish alibi for their anti-Jewish posture.”

Ιn retrospect, Weinstock explains, that event showed him the degree to which he played the part of the “useful idiot” at the time. “I was thrilled when I got up to speak to the Palestinian students,” he told me. “Very naively, I was convinced that they would be happy to hear my pacifist message. So I was astonished when not one of them showed the least interest in what I said. Instead, they listened ecstatically to Radio Cairo, delighting in every word and swallowing the boastful announcements that the Arab armies would soon throw all the Jews into the sea.”

....

Ο εβραίος μετανάστης δεν αδίκησε τον μουσουλμάνο όταν εγκαταστάθηκε και διεκδίκησε μια ασφαλή πατρίδα στη μετα-οθωμανική παλαιστίνη. Η ίδια ουμανιστική ηθική που δίνει στον κάτοικο μιας περιοχής το αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα να καταργήσει σουλτάνους και εφέντηδες και να κυβερνήσει τον τόπο του, δίνει και στον νεοφερμένο μετανάστη το αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα να ζη με ασφάλεια στον τόπο που διάλεξε να μεταναστεύσει ειρηνικά. Συνεπώς δεν μπορούμε να πούμε ότι ο εβραίος μετανάστης καταπίεσε τον άραβα παλαιστίνιο.

Όταν μιλάμε για την καταπίεση του παλαιστίνιου από τον ισραηλινό παραβλέπουμε ότι η ελευθερία που διεκδικεί ο παλαιστίνιος δεν είναι η ελευθερία όπως την καταλαβαίνουμε εμείς. Ο σημερινός παλαιστίνιος που φωνάζει "απ το ποτάμι ως τη θάλασσα η παλαιστίνη θα ελευθερωθεί" δεν μιλάει για την ελευθερία όπως την καταλαβαίνει όπως ένας σύγχρονος δυτικός πολίτης, την "ελευθερία να κάνει κανείς ό,τι θέλει, φτάνει να μην βλάπτει τον συνάνθρωπό του". Μιλάει για την "ελευθερία να επιβάλλει το ισλάμ". Με άλλα λόγια, ο σημερινός παλαιστίνιος εξακολουθεί να εξαγριώνεται, όχι επειδή δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερος, αλλά επειδή δεν μπορεί να κυριαρχήσει, όπως έκανε παραδοσιακά για αιώνες. Βαφτίζει την άμυνα επίθεση και θεωρεί ότι ο άπιστος που δεν δέχεται πλέον την κυριαρχία του, τον αδικεί. Του επιτίθεται. 

Ανεξάρτητα με το τι συνέβη στη συνέχεια, (βλέπε haaretz/zionism: from atheism to jewish state) το σιωνιστικό κίνημα ξεκίνησε ως κίνημα εμπνευσμένο από τις αρχές του διαφωτισμού και πρότεινε τη δημιουργία ενός κοσμικού δημοκρατικού κράτους. Εναντίον αυτής της προοπτικής πολέμησε από το 1920 ο παλαιστίνιος, ο οποίος μέχρι σήμερα θέλει να δημιουργήσει μια ισλαμική παλαιστίνη με νόμο τη σαρία. Αυτό προκύπτει και από τα λόγια του, τόσο το καταστατικό της ακραίας χαμάς, όσο και τον βασικό νόμο της "μετριοπαθούς" παλαιστινιακής αρχής, αλλά και από τις πράξεις του, τον μαύρο σεπτέμβρη, την καταστροφή του λιβάνου, που από φιλελεύθερο δυτικού τύπου κράτος, κατάντησε, μετά την παρέμβαση των παλαιστίνιων, ένα ισλαμικό μπάχαλο, τα συχαρίκια στον ερντογάν για την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης στο αφρίν. Και την εγκατάσταση παλαιστίνιων προσφύγων σε σπίτια εκτοπισμένων κούρδων.

Η στάση του παλαιστίνιου θεοκράτη μουσουλμάνου δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Είναι συνεπής προς το κοράνι και το ισλάμ. Συνεπής με το λόγο του να υποταχτεί στον αλλάχ και να υπακούει όποιον έχει εξουσία στην κοινότητά του. Αυτό που πρέπει να μας ξαφνιάζει είναι η στάση των δυτικών "προοδευτικών" δυνάμεων, που με τη συμμαχία τους με το ισλάμ, υπερασπίζονται μια ιδεολογία τυραννική και ολοκληρωτική στο όνομα της ελευθερίας και της ανεκτικότητας. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι που, ο ίδιος αντιναζιστής που καταγγέλλει το μιχαλολιάκο και τη λεπέν, υπερασπίζεται τον παλαιστίνιο που ανεμίζει απροκάλυπτα τη σβάστικα στα σύνορα του ισραήλ που επιχειρεί αυτές τις μέρες να παραβιάσει, τα σύνορα ενός ισραήλ που έχει πάρει ιερό όρκο να καταστρέψει.