Selfinterest
Saturday, September 24, 2022
Thursday, September 22, 2022
the event
Πρόταση:
παράλληλη ανάγνωση ενός θεατρικού και ενός επιστημολογικού μονόλογου, όπου στον έναν αναδύεται και στόν άλλον περιγράφεται κάποιος παρατηρητής.
Αυτό γίνεται σε συναντήσεις ομάδας 10 - 15 προσώπων σε χώρο με οθόνη, σκηνή και φωτισμό, τραπέζι, καθίσματα και χώρο που να μπορούν να κινηθούν άνετα (π.χ. βηματίζουν) εως 15 πρόσωπα ταυτόχρονα.
"...θέλω να εστιάσω στο είδος της μάθησης για τον εαυτό που μπορεί να καταλήξει σε "αλλαγή" στον "εαυτό."
...ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ...
(the event, του John Clancy, σε μετάφραση
(Τα φώτα ανάβουν. Ένας άνδρας μέσα σε μια δέσμη προβολέα)
Ένας άνδρας στέκεται μέσα σε μια δέσμη φωτός μπροστά σε μια αίθουσα γεμάτη από αγνώστους που μόλις σταμάτησαν να μιλούν.
Πείτε μου να σταματήσω, αν τα ΄χετε ξανακούσει όλα αυτά
(Παύση)
Παρακολουθώ πώς προσκαλεί τον θεατή στο σημείο από όπου κοιτάζει εκείνος τα πράγματα
Διάλογος του συγγραφέα με κάθε θεατή ξεχωριστά γίνεται μ
Με τη γλώσσα συντονίζουμε πράξεις και συναισθήματα
Sunday, August 21, 2022
ley de los cambios
ούτε η σύγχρονη κριτική (1964*) έχει ολοκληρώσει την εξερεύνηση στο πεδίο της αισθητικής. Προτού ορίσει την ευθύνη του καλλιτέχνη στους εσωτερικούς και πειραματικούς του περιορισμούς, τον κρίνει σαν άνθρωπο ήδη υπεύθυνο να ζήσει μαζί με τους υπόλοιπους. Ο καλλιτέχνης μας δεν είναι κυρίαρχος της προσωπικής του κατάστασης, δεν καταλαβαίνει την αδεξιότητά του, τους δισταγμούς του, τις αδυναμίες του. Η σύγχρονη κριτική όταν αναφέρεται στην έλλειψη δημιουργικότητας κάποιων τελευταίων τεχνικών, (παίρνω την ευκαιρία για να μπω αμέσως στο θέμα), κρίνει στον καλλιτέχνη μια κατάσταση όπου συγχέονται ερωτήματα και λείπουν απαντήσεις. Για εμένα που έχω καταλήξει στην τέχνη, υπάρχουν θεμελιώδη ερωτήματα στη σύγχρονη τέχνη που πρέπει να πάρουν αμέσως καταληκτική απάντηση.
Ιδεολογικά, τις θεμελιώδεις απαντήσεις που κάνουν την τέχνη να έχει ιδεολογική λειτουργία, να είναι πνευματική υπηρεσία πρώτης ανάγκης για την κοινωνία, ο καλλιτέχνης τις κάνει ή τις βρίσκει στη ζωή, πριν μπει στην τέχνη. Στην τέχνη είναι που πρέπει να δώσει τις απαντήσεις. Και είναι αφού δώσει τις απαντήσεις, που ο καλλιτέχνης επιστρέφει στη ζωή, με πτυχίο για τη ζωή, με μια καινούρια και ολοκληρωτική ελευθερία. (Αυτή η ελευθερία, που ο σημερινός καλλιτέχνης δεν έχει μέσα στις καλλιτεχνικές του τάσεις και για την οποία του ασκείται κριτική, είναι μετα-πειραματική)
Τι είναι αυτό που περιμένει η κοινωνία από τον καλλιτέχνη, τί είναι αυτό που στρατεύει πολιτικά τον καλλιτέχνη; Κάποιες καλλιτεχνικές τάσεις διαδέχονται τις άλλες. Αυτοί που ζουν τις τελευταίες φαίνεται ότι έχουν ξεχάσει τις προηγούμενες ή ότι δεν τις γνώρισαν. Στην λατινική παράδοση είμαστε συνηθισμένοι σε ένα είδος καλλιτέχνη με μόνο ένα μέρος της δουλειάς του, έναν καλλιτέχνη για πάντα μέσα στην τέχνη. Έτσι φαίνεται ότι η καλλιτεχνική εξέλιξη θα συνεχίζει αδιάκοπα. Ότι οι αιτίες που ιστορικά στρατεύουν τον καλλιτέχνη (φαίνεται) ότι δεν ήταν ούτε τόσο επείγουσες ούτε τόσο σημαντικές ώστε να τον υποχρεώσουν να δώσει λόγο.
...
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ
Ο υπεύθυνος καλλιτέχνης, είναι ανά πάσαν στιγμή πολιτικά στρατευμένος. Αλλά για τον καλλιτέχνη υπάρχουν δύο διαφορετικές επαναστατικές συμπεριφορές: πρώτα μέσα στο εργαστήριο και μετά στη ζωή. Η ζωή μπαίνει στο εργαστήριο, αλλά μέχρι ο καλλιτέχνης να καταλήξει, η τέχνη δεν μπολιάζει τη ζωή, το έργο τέχνης δεν έχει νόημα για τους άλλους. Εξόν κι αν ο καλλιτέχνης διακοσμεί, αλλά οι καλλιτέχνες που διακοσμούν μας περισσεύουν. Το έργο τένης δεν εκπαιδεύει, είναι ένα πνευματικό εργαλείο.
Τι ερευνά ο καλλιτέχνης που πειραματίζεται; Σε κάθε πολιτισμική (cultural) εποχή στην τέχνη γίνεται η επεξεργασία του καινούριου τύπου υπαρξιακής ευαισθησίας.
Thursday, March 31, 2022
Σκεπτεσθαι
Υπάρχει επιστήμονας που ισχυρίζεται ότι λύθηκαν τα μυστήρια του εγκεφάλου; Δεν το γνωρίζω. Αν κάποιος ξέρει και διαβάζει την ανάρτηση, ας με παραπέμψει. Βέβαια βλέπω παρακάτω γράφεις ότι «…είναι θέμα χρόνου να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί···»(η ύλη;). Για τέτοια γραμμάτια αυριανής γνώσης μιλάμε;
Εδώ μου δίνεται ευκαιρία να κάνω μια παραπομπή σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Gregory Bateson “angels fear” Το απόσπασμα γράφτηκε για ανθρώπους σαν τον Χαράρη και τους συνεργάτες του. Μακάρι να το διάβαζε.
“The title of the present book is intended to convey a warning. It seems that every important scientific advance provides tools which look to be just what the applied scientists and engineers had hoped for, and usually these gentry jump in without more ado. Their well-intentioned (but slightly greedy and slightly anxious) efforts usually do as much harm as good, serving at best to make conspicuous the next layer of problems, which must be understood before the applied scientists can be trusted not to do gross damage. Behind every scientific advance there is always a matrix, a mother lode of unknowns out of which the new partial answers have been chiseled. But the hungry, overpopulated, sick, ambitious, and competitive world will not wait, we are told, till more is known, but must rush in where angels fear to tread. I have very little sympathy for these arguments from the world's "need." I notice that those who pander to its needs are often well paid. I distrust the applied scientists' claim that what they do is useful and necessary. I suspect that their impatient enthusiasm for action, their rarin'-to-go, is not just a symptom of impatience, nor is it pure buccaneering ambition. I suspect that it covers deep epistemological panic.”
Ξέρουμε ότι αλλαγές στη βιολογία μας συνεπάγονται αλλαγές στη γνωστική μας λειτουργία. Παράδειγμα το brain fog για το οποίο παραπονιούνται κάποιοι που υφίστανται παρενέργειες από τα εμβόλια. Ή η αφασία που ακολουθεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο. Συνεπώς η σκέψη είναι ένα φαινόμενο που συνδυάζεται με τη βιολογία, χωρίς όμως η ίδια να είναι βιολογικό φαινόμενο, χωρίς η ίδια της να έχει υλική φύση όπως ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα.
Sunday, May 3, 2020
Thursday, August 16, 2018
Ηηηηηηη
So a corporate space is a domain within which laws may not apply and basic human rights may be abolished. Right?
How about a corporate decision not to hire negroes dogs or irish then? Or muslims? That should be ok by your logic
My uncle was a communist who ended up on a torture-factory island in post ww2 greece. According to his account four decades later, worst torture was when they were ordered to move stones from a place to another. When the task was complete they were ordered to take them back where they found them.
The claim "work ethics has no practical justification, it is a non productive slave's approach to morality" is considered blasphemous by a number of people large enough to determine social dynamics. It's something you are simply not allowed to point out, let alone admit.
However there is no law that says: "thow shalt not doubt the value of work". You are allowed to discuss the matter, but if you actually choose to do so, you will be excommunicated. Reminds the mechanisms by which priesthood in ottoman greece excerted so much power on the "raja", the christian serfs of that time.
To this day atheism is condemned by the local population in rural greece. Locals scolded visitors just a few days ago in ... for not showing up for the 15th august ceremony. "Why werent you at the church"? In other words: "either share our values or be excluded". And since exclusion is torture, it follows that this type of societies accepts torture as a legitimate method of forcing others to follow "the right path".
"Yes, god's commands are unpleasant, but thats only true cause if they were pleasant the order of heaven and earth, (the chain of command, allah->muhammad->those invested with authority among believers) would collapse".
Tuesday, May 15, 2018
Palestinian cause
"There are so many ways to write about the Nakba – the Palestinian Catastrophe of 1948. One could start with Plan Dalet, the Yishuv’s (Jewish community in Palestine) master plan to expel Palestinian Arabs from within and outside the territory allotted to the Jewish state in the United Nation’s 1947 Partition Plan and its realization in the expulsion of 750,000 Palestinians from their homes by Zionist paramilitaries.
It was not an offensive plan-- it was meant to activated only in the event of an attack initiated by the Arab side, though that attack was thought to be inevitable.
It did not call for massacres such as the massacre perpetrated at Deir Yassin by the dissident Irgun and Lehi forces.
It was not an "expansionist" plan: "Generally, the aim of this plan is not an operation of occupation outside the borders of the Hebrew state."
Όταν μιλάμε για την καταπίεση του παλαιστίνιου από τον ισραηλινό παραβλέπουμε ότι η ελευθερία που διεκδικεί ο παλαιστίνιος δεν είναι η ελευθερία όπως την καταλαβαίνουμε εμείς. Ο σημερινός παλαιστίνιος που φωνάζει "απ το ποτάμι ως τη θάλασσα η παλαιστίνη θα ελευθερωθεί" δεν μιλάει για την ελευθερία όπως την καταλαβαίνει όπως ένας σύγχρονος δυτικός πολίτης, την "ελευθερία να κάνει κανείς ό,τι θέλει, φτάνει να μην βλάπτει τον συνάνθρωπό του". Μιλάει για την "ελευθερία να επιβάλλει το ισλάμ". Με άλλα λόγια, ο σημερινός παλαιστίνιος εξακολουθεί να εξαγριώνεται, όχι επειδή δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερος, αλλά επειδή δεν μπορεί να κυριαρχήσει, όπως έκανε παραδοσιακά για αιώνες. Βαφτίζει την άμυνα επίθεση και θεωρεί ότι ο άπιστος που δεν δέχεται πλέον την κυριαρχία του, τον αδικεί. Του επιτίθεται.